Een spannende kennismaking!

Enkele weken geleden kregen we een brief thuis, dat onze zoon op 16 juni op school verwacht werd om kennis te maken met zijn nieuwe VWO klas en mentor. Normaal gesproken brengt dit enkel een gezonde spanning met zich mee en is er vaak zelfs een sprankje plezier te vinden bij de gedachte aan nieuwe stappen.

Voor ons en onze thuiszitter was het echter een ontzettend spannende gebeurtenis. Hoe zou het zijn om weer in een klas te zitten als je daar ruim anderhalf jaar niet bent geweest? Zou het leuk zijn of eigenlijk een beetje té spannend?

Ook voor papa en mama was het een spannende gebeurtenis. “Laat het los….” werd er gezegd door een lieve vriendin. “Hij kan dit!”. Ze heeft ook gelijk, dus we probeerden ons te focussen op hoe mooi het was en hoeveel zin hij heeft om weer naar school te gaan! Positieve vibes! Die willen we in de lucht hebben hangen!

Na een ochtend waarin we hem wat extra chillmomentjes hebben gegund vertrokken we met z’n drieën richting school. Een beetje spannend was het wel, maar hij liep stoer de school in. Uit ons zicht…. Zelf de wereld van het voortgezet onderwijs in! 

Wij gingen in de tussentijd even lekker genieten op een terrasje in het zonnetje. Ontspannen… dat moesten we doen ;). We kwamen er echter achter dat we niet meer zeker waren van de tijd waarop het afgelopen was… en de brief…. die zat in zijn rugtas! Bellen dus! Eén keer, twee keer… na de derde keer werd eindelijk de telefoon opgenomen. Er was stress in school! Kinderen konden hun groep niet vinden en de gang stond barstensvol kids. Door de relatief ongeruste toon van de dame aan de telefoon voelden wij ook de spanning weer in ons lijf stromen. Zou ons mannetje deze prikkels wel aankunnen? Dit was een situatie die wij zelf ook lastig zouden hebben gevonden als we in zijn schoenen stonden….

Loslaten… we konden op dat moment niet meer doen. Gelukkig voelde ik al snel geen onrust in mijn lijf meer. Een goed teken, want meestal kan ik het al voelen als er iets mis is gegaan – alsof we verbonden zijn door een soort onzichtbare, energetische lijn!

Rond 3 uur zagen we hem het schoolgebouw uitkomen. “Hoe was het?” Vroeg ik. “Leuk!!!!!” riep hij. “Aardige kinderen en de tutor was ook leuk. Alleen geeft ze biologie en dat krijg ik pas in de tweede!” Ik voelde het geluk door mijn lijf stromen… “Enne… mam! We moeten oppassen. Gymnasium moet ik niet kiezen hoor! Er werd gezegd dat als ik dat zou kiezen, ik er het hele jaar niet meer vanaf kon!” Prima joh… dan geen gymnasium. We gaan lekker doen waar jij het meeste energie van krijgt! Zodat leren weer leuk wordt! Maar dit…. Was in ieder geval een topstart!