Het leven is gelukkig niet zo zwart-wit!

Tring, tring… Ik liep terug van de fysio en mijn telefoon ging. Een nieuw nummmer dat nog niet in mijn telefoon stond. “Hi, met de HB-coach van school”. De moed zonk me even in de schoenen, maar ik probeerde mijzelf snel weer bij elkaar te rapen. We hadden al eerder aangegeven dat de gymlessen een enorme bron van prikkels waren voor onze zoon en vanuit zijn eerder hulpverlening was al aangegeven dat de tol van de gymlessen waarschijnlijk hoger zou zijn dan de opbrengst. Met de zoon van zijn tenniscoach (ook een HB’er die zichzelf herkent in Dani en ruimte heeft in zijn rooster, omdat hij al voor 3 vakken examen heeft gedaan) als “schoolgymcoach” wilde hij het echter toch proberen. Alleen… was die wat later. De angst bouwde bij hem op en dan is het toch een stuk minder makkelijk om om te gaan met de de prikkels die andere leerlingen veroorzaken als ze even  “irritant” doen. Wat je normaal gesproken naast je neer kan leggen, kan in zo’n situatie dan ineens niet… Toen het klasgenootje dus niet stopte, schoot onze zoon uit “zijn raampje” met een klap tot gevolg.

Gelukkig was zijn HB-coach richting de gym gelopen toen zij hoorde dat zijn “schoolgymcoach” later was en zij kon hem opvangen. Hij voelde zich direct zo verdrietig en schuldig dat dit gebeurd was en was ontzettend bang dat school of wij boos zouden worden dat het “mis was gegaan” en dat het gevolgen zou hebben voor het op school mogen blijven. Gelukkig werd hij heel fijn opgevangen. Er werd zeker wel aangegeven dat dit niet de juiste manier van handelen was geweest, maar er werd ook gezegd dat school wíst dat dit spannend voor hem was. Ze gaven aan dat ze zich hiervan bewust waren en dat het een leermomentje was… En dat ze ontzettend trots op hem waren, omdat de eerste weken eigenlijk veel beter was gegaan dan ze hadden verwacht!

Toen hij thuiskwam van school wilde hij er niet over praten. Het gevoel om gefaald te hebben was nog even te sterk. We hebben het dus ook even niet geforceerd en hem even rust gegund. We waren bang dat, als we er teveel nadruk op zouden leggen, het voor hem ook een grotere lading zou krijgen – dat dit ene momentje 4 goede weken teniet zou gaan doen.

’s Avonds kwam school weer ter sprake in een gesprek dan hij had met mijn man. Blijkbaar had de stress plaats gemaakt voor positieve gedachten. Hij vertelde dat het lange dagen waren op school, maar dat ze snel voorbij gingen, omdat de tijd nu eenmaal snel gaat als je het naar je zin hebt! Hij vertelde dat hij Engels en biologie de leukste vakken vond, maar dat eigenlijk álle vakken leuk waren… behalve wiskunde 😉 Dat hij écht leren en naar school gaan toch wel had gemist…

Gelukkig is het leven dus niet zo zwart-wit en is er ook na een moeilijke start van de dag ruimte voor positieve energie. Onze dag had niet mooier kunnen eindigen.