Trauma bonding of intens hechte vriendschap?

Dit is een van de voor mij meest intense en intieme dingen waar ik ooit een blog over geschreven heb. Dit gaat niet over mijn kind, ons gezin… dit gaat over MIJ. En is een belangrijk onderdeel van mijn intense reis de afgelopen 2 jaar.

Vanmorgen had ik een ontzettend mooi gesprek met Inge van Social Balance. Het was een gesprek over begaafdheid, trauma, energie, intensiteit en spiritualiteit. Wat voelde het fijn om hierover te praten met iemand die al verder was in haar zoektocht wat deze zaken met elkaar te maken hebben. Binnenkort gaan we hier dan ook samen een podcast over opnemen. Ik kijk er nu al met een warm gevoel naar uit…

Een van de dingen die naar voren kwam was het voelen van de energie van mensen en hierdoor echt kunnen opladen. Waarschijnlijk hing er iets in de lucht, want ze vertelde mij op te passen en alert te zijn, omdat het soms valse energie is. Het woordje ‘valse energie‘ liet een trilling door mij heengaan. Het voelde alsof er iets landde in relatie tot de meest intense vriendschap die ik ooit heb ervaren.

Ze vroeg mij of ik haar blog over trauma bonding gelezen had. Ik had het nog niet, maar nadat zij en ik de verbinding hadden verbroken, ging ik direct naar haar website. Het eerste artikel dat ik tegenkwam was ‘De link tussen soul mates, twin flames & trauma‘ Ik begon te lezen en het was alsof ik door de bliksem getroffen werd. Dít is wat ik had ervaren. 

De vriend waar het nu om gaat was de eerste waarmee ik echt deelde over mijn hoogbegaafdheid. Hiervoor had ik het er nooit over gehad, had ik het zelfs ontkend en weggestopt. Ik voelde me toch altijd te veel, anders en klein (zeker zonder masker) dus er gewoon mogen zijn voelde als thuiskomen… Het voelde als een zielsverwantschap en dan woord namen we die eerste periode dan ook beiden in de mond. De energie voelde nucleair: zo overweldigend en intens dat ik soms overstroomde… het echt teveel werd. Ons hele leven leek verweven te zijn. We waren de hele dag in contact, duizenden appjes per dag en de rest van de wereld leek bijna niet meer te bestaan.

“Trauma bonding tussen hoogbegaafde volwassenen kan geïntensifieerd worden door de herkenning en erkenning van het hoogbegaafde karakter. Je herkent elkaar als het ware op zielsniveau. Het kan voelen als een soort van thuiskomen.”

Inge – Social Balance

Het begin was dan ook heel erg mooi en ik had het gevoel dat ik lééfde! Uiteindelijk kwam echter het kleine meisje in mij weer naar boven. Dat meisje dat zich anders voelde, teveel voelde, misbruikt werd en ergens nog diep in mij woonde. Ik probeerde dit te delen, maar mijn pijn mocht er niet zijn. Als ik weg wilde gaan kreeg ik liefde, maar zodra ik mij weer verbonden voelde, werd het kleine meisje in mij steeds vaker opgeroepen. Ik wist niet dat ik zoveel onderdanigheid en afhankelijkheid in mij had. Ik leek mijn kracht te verliezen. Mijn ‘soul mate’ zei me dat ik mijn trauma’s weg moest laten en ik er helemaal moest zijn voor ‘onze vriendschap’. Praten mocht ik er niet over, maar het kleine meisje in mij gilde om aandacht! Uiteindelijk werd ik ziek en toen ik er ook niet mocht zijn met mijn borstkanker liep onze vriendschap stuk: zowel ik als het meisje in mij mochten er niet zijn…

Maar daarmee leek de band niet verbroken. Het voelde alsof er energetisch nog een lijntje was tussen hem en mij: alsof mijn ziel niet los kon komen. Ik sprak hierover met een andere vriend – een geweldig mooi iemand waarmee ik alles kan delen over spiritualiteit en ik ben ervan overtuigd dat ook híj hoogbegaafd is. Hij zou een healing doen. De eerste keer dat hij dit deed ging mijn rationele brein in opstand. Mijn zijn schreeuwt namelijk dat ik alles rationeel wil verklaren en wat hij dan doet, kán ik niet verklaren. Maar het werkt… Het voelt alsof er een lijntje door is geknipt. Alsof ik een stukje van mezelf heb teruggekregen waardoor zijn energie geen plek meer heeft om te landen en ik het kan neutraliseren voor het zich in me vast zet…

Natuurlijk zijn er nog best momenten dat het mij emotioneel iets doet. Voor eens in mijn hart, altijd in mijn hart. Maar ik leef weer los… mag weer dansen, vliegen, zijn…. IK!! Niet onderdanig aan iemand, maar als eigen persoon. En dat doe ik dan ook vollop… om op zoek te gaan naar mijn eigen ik, waarbij ik er helemaal mag zijn…