Een Intense Reis

Coaching en begeleiding bij hoogbegaafdheid, thuiszittersproblematiek en schooltrauma

Soms is het gewoon zó moeilijk om in beweging te komen...

“Ik vind dit gewoon héél erg moeilijk en helemaal niet leuk…”. Met een betraand gezicht zat ze in de ruimte en ik voelde haar pijn. Zij wil zo graag weer het leven oppakken en in contact komen met andere kinderen die het leven op haar manier ervaren, die haar wel begrijpen, waarmee ze een gevoel van connectie ervaart. En toch is alleen willen niet genoeg. Niet als je lichaam in een trauma-modus zit en je zenuwstelsel brult om veiligheid. Het wil dat je in je coconnetje kruipt, lekker in bed of achter de computer. Daar voelt het zich veilig. Daar voel jij je ook veilig, maar aan de andere kant is er wel een gemis. Het geeft ook een gevoel van leegte. Je wil zó graag weer het avontuur aangaan, vrienden maken en je veilig genoeg voelen met de mensen om je heen om je alertheid af en toe even te kunnen laten varen. Je wilt weer leren vertrouwen….

In mijn praktijk kom ik steeds meer jongeren tegen die ‘op slot’ zitten. Ze zitten zo vast in die trauma-modus dat het leven eigenlijk niet meer geleefd wordt. Hun wereldje is heel klein, omdat ze het huis vaak bijna niet meer uitkomen en de dingen waar ze binnen hun veilige coconnetje energie van kunnen krijgen slechts kortdurend stimuleren. 9 van de 10 keer is dat het spelen van computergames, social media of het kijken van YouTube filmpjes. Door de prikkels die ze binnenkrijgen bij zulke activiteiten krijgen ze weer een heel klein beetje energie binnen. Maar de energie is niet genoeg… Het vult wat aan, maar er is niets ‘over’ om veerkracht te ontwikkelen en het leven weer aan te gaan.
Ik legde haar uit hoe het zenuwstelsel werkte en dat het 3 manieren kent om jezelf in veiligheid te brengen: 1. Je stil houden in je coconnetje; 2. Door beweging; 3. In verbinding met anderen. Ze begreep het dírect! ‘Ik zit daar, maar ik zou zo graag dáár willen zitten…’. Ze wist dat zij stil in haar coconnetje zat, maar smachtte naar connectie en verbinding. Ik legde haar uit dat zij daar alleen kon komen als zij in beweging kwam, omdat je alleen via 2 van 3 naar 1 kan komen. Ik vertelde haar dat het niet makkelijk zal zijn. Dat ze moet leren herkennen wanneer ze een klein vonkje voelt dat ze kan gebruiken om in beweging te komen, maar dat zij dat zou moeten doen terwijl haar hele lijf schreeuwt dat het veiliger en fijner is in bed of achter de computer!
Dit voelde ze… Zij voelde haar lijf bij de gedachte alleen al protesteren, dus ze wíst & vóelde dat het moeilijk ging worden. Maar deze kanjer was dapper genoeg om het te gaan proberen. Samen maakten we een plan om het hem zo makkelijk mogelijk te maken. Eerst in beweging komen met dingen waarvan je je voor kunt stellen dat je ze leuk kunt vinden om te doen (voor schoolwerk of stomme activiteiten wil namelijk niémand uit zijn coconnetje komen!) We maakten dus een lijst met een aantal leuke activiteiten.
Zij – en haar ouders – wisten dat het niet makkelijk zou worden. Ze wisten dat het niet iedere keer zou lukken om in beweging te komen. Ze zijn zich allemaal bewust van het feit dat dit geen onwil is, maar het gevolg van traumasporen in het lichaam. Het lichaam moet nieuwe manieren verkennen om zich veilig te kunnen voelen en pas als het dit paadje flink wat keer succesvol zal hebben bewandeld, zal het lichaam dit accepteren als een veilig alternatief. 
Stapje-voor-stapje gaat ze het avontuur aan. Onderweg naar een nieuwe wereld waarin ze weer kan ontspannen, kan genieten, vriendschappen aan kan gaan en tot leren kan komen. Soms ziet ze al een glimps van haar nieuwe leven. En soms valt ze even stil en kruipt ze weer lekker in haar coconnetje. En dat is ok… Haar lichaam houdt haar daar veilig, maar leert iedere keer dat er alternatieven zijn. Ze komt er wel. Want ze is een kanjer, die ondanks het feit dat het óntzettend moeilijk is, steeds weer een klein stapje zet! ♥
meer informatie of hulp nodig naar aanleiding van deze blogpost?