Perfectionisme is iets wat veel HB’ers niet vreemd is. Daar is op zich niets mis mee. Het is prima om dingen goed te willen doen en te streven naar ‘zo goed mogelijk’. Indien het echter een ongezonde drang naar perfectie wordt, kan het enorm in de weg staan. 

Veel HB’ers zijn gewend dat dingen in een keer lukken en krijgen vaak van jongs af aan al complimentjes over hoe ze dingen doen. Hierdoor hebben ze het gevoel dat de lat voor de omgeving erg hoog ligt én leggen ze die lat voor zichzelf vaak nog veel hoger. Een fout maken staat in hun ogen vaak gelijk aan falen.

Er zijn veel kinderen die hierdoor enorme faalangst ontwikkelen. Het durven te beginnen aan moeilijke dingen voelt voor hen soms als het beklimmen van de Mount Everest – zeker als ze het gevoel hebben dat ouders en leerkrachten over hun schouder meekijken en ze ook in hun ogen falen als iets niet lukt. Soms beginnen ze er dan helemaal niet aan. Soms doen ze het stiekem – als er niemand kijkt – en laten ze pas zien wat ze kunnen als ze het gevoel hebben dat ze aan hun eigen eisen voldoen.

Bij onze zoon nam zijn perfectionisme zulke hoge vormen aan, dat hij eigenlijk aan niets meer durfde te beginnen. De ontdekkingsdrang om vraagstukken zelf op te lossen verdween uit onzekerheid en spelletjes met een win- en verlieselement waren zijn grootste vrees. Het spelletje ‘Mens erger je niet’ deed zijn naam eer aan en meerdere malen vloog het bord door onze huiskamer. Uiteindelijk hebben we hier mooie stappen in kunnen maken, door spelenderwijs aan de slag te gaan met spellen waar hij wel invloed had op het verloop, zoals schaken en Catan. Toen hij eenmaal in staat was om deze spellen te doen, durfde hij ook te starten met ander moeilijker werk. Vanuit daar konden we gaan werken aan zijn growth mindset: hij kon leren niet op te geven als iets moeilijker werd. Als iets niet lukt, betekent dit niet dat je het niet kan…. Het betekent dat je het nóg niet kan! En als het dan uiteindelijk lukt – dán heb je pas echt iets geleerd!